Latka lecą, a my ciągle młode. Dzieci rosną, rodzice się nam starzeją, a my…szalejemy. Łapiemy życie za nogi i mocno ściskamy. Co by wycisnąć najlepsze soki i pić do dna. I upijać się szczęściem. A czemu nie? Skoro właśnie teraz wiemy lepiej niż kiedykolwiek wcześniej, że żyje się tylko raz. Raz a dobrze.
Ile to ja mam lat?
Niektóre kobiety się zatrzymują w pewnym wieku. Świadomie i z bezczelną premedytacją lub…nieświadomie, po prostu, nie pamiętając, ile to już wiosen minęło. Trzeba przyznać, że życie tak szybko biegnie, że może być to problem. Zanim na dobre się przyzwyczaisz, ile masz lat, przychodzą kolejne urodziny, a potem następne. Przyznasz, że łatwo się w tym pogubić.
Więc w myśl dobrze znanej tezy – każda kobieta powinna w pewnym wieku ustalić, ile ma lat i tego się trzymać, warto podjąć decyzję – ile mam lat. I żyć właśnie tak.
Kiedy to zleciało?
Mijający czas uczy pokory. Patrzymy w przeszłość i widzimy, jak wiele za nami i jak szybko to zleciało. Można usiąść i narzekać, że czemu już i że to niesprawiedliwe. Można też jednak potraktować ten fakt szybkiego biegu czasu jako motywację, by żyć naprawdę, intensywnie, mocno, tak, jak pragniemy. Nie ograniczać się, marzyć i pozwalać sobie na odważne decyzje.
Bać się, ale przełamywać swoje ograniczenia. Wychodzić poza strefę komfortu, realizować odważne scenariusze. Bo kiedy, jeśli nie teraz? Prawda?
Latka lecą, a my coraz młodsze…
Latka lecą, a my coraz młodsze. Coraz bardziej zakochane w życiu i coraz pozytywniej nastawione do tego, co niesie nam los. Może być różnie. To nic. Już teraz wiemy, że damy radę. Co by się nie działo, podołamy, bo mamy siłę, o której istnieniu niewiele wiedziałyśmy, ale teraz dokładnie zdajemy sobie sprawę i to jest nasza moc. Siła jest kobietą. Potrzeba było czasu, by to odkryć i zrozumieć, ale…już wiemy. I to wszystko zmienia.
Z dystansem, odwagą, rozsądkiem i szaleństwem patrzymy na świat. Bez nieśmiałości, fałszywej skromności, z wysoko podniesioną głową, z wiarą, że będzie dobrze. Latka lecą. No i co…